همیشه با خودم فکر می کردم چرا هر سال چند میلیون آدم میرن کربلا ولی من باید بشینم از تلویزیون نگاشون کنم.دیشب تقریبا جواب خودمو گرفتم.با خودم فکر میکردم که توی این چهار سالی که مثلا هیاتی بودم،چند بار قول هامو (و حرمت ها رو) شکستم.دیدم که همیشه وقتی پای گناه افتاده،به کل هیاتو فراموش کردم و همه چی یادم رفته......

به این نتیجه رسیدم خیلی خوبه که کربلا نرفتم،چون حداقل الان وقتی گناه می کنم،فکر نمیکنم که خیلی آدم خوبی ام و حداقل حرمت اون حرمای با شکوهو نشکستم(البته خجالت از امام رضا جای خودشو داره،کی همسایه به بی وفایی و بی حیایی من دیده؟!)


دیگه این که خدا رو شکر به خاطر هیات،خدا رو شکر

دیشب حاج آقا می گفتن آدمای گناهکار دو دسته اند:یکی اونایی که به گناهشون افتخار می کنند،که حسابشون پاکه....

یکی هم اونایی که بعد از گناه سرشون و میندازن پایین پیش وجدانشون شرمندن.

خدا رو شکر می کنم اول به خاطر خانواده،که هیچ وقت حتی کوچکترین گناهمو تشویق نکرده، و دوم به خاطر هیات و بچه هاش و رفیقام که همیشه بودن تو جمع با صفاشون باعث شده از خودم شرمنده بشم و به گناهم افتخار نکنم(لازم به ذکره گروهی که با بعضی چیزا آشنام کردن تا همین پارسال دورمو گرفته بودن) و به آینده ای که با کمک اون ها میسازم امیدوار باشم.

خدا خیرشون بده و توفیق بده که هیات همیشه در راه درست حرکت کنه...

                                                                                                                   یا علی@