از این طبیعت فراموشکار انسان متنفرم.چرا همیشه خدا باید با یک اتفاق ما رو تکون بده تا بفهمیم باید از نعمتاش درست استفاده کنیم و شکرش کنیم؟بالاخره یک بار،دو بار،صد بار!بازم خودشو شکر که انقدر مهربونه که هیچ وقت ولمون نمیکنه.الانم که دارم اینو مینویسم کلی احساساتی شدم.ممکنه بازم وقتی که امیررضا از کما بیدار شد یادم بره ولی مینویسم که بعدا ببینمش و برام یادآوری شه.
پ.ن.زود بیدار شو داداش...
امروز روز عجیبیه،یا حداقل من فکر می‌کردم باید عجیب باشه....
در هر صورت یه سال دیگه گذشت...
و کاش با گذشت هر سال واقعا یک سال بزرگتر شوم...
شاید هنوز بزرگی و ارزش این کلمه رو درک نکرده باشم ولی بازم دوست حداقل خودمو خواهانش نشون بدم.
. اللهم ارزقنا شهادة
بالاخره ما هم دوست داریم بین دستای اماممون جون بدیم،ما هم دوست داریم سر به دامن سیدالشهدا بذاریم،بار گناهمون خیلی سنگینه درست،ولی امید داریم خدا دستمونو بگیره.....
خدایا بازم شب قدر شد و من یادت افتادم .خیلی نامردم،خودمم میدونم،چون میدونم همش برمیگردم به در خونت چون از تو کریم تر سراغ ندارم.هل یرجع العبد الآبق الا الی مولاه؟
ربنا تعاملنا بفضلک و لا تعاملنا بعدلک
